شمس الدین محمد ملقب به لسان الغیب غزلسرای بزرگ و نامی ایران در قرن 8 میزیست. تاریخ دقیق ولادت حافظ
مشخص نیست شاید حدود سال 727 . گویند پدر حافظ بهاالدین بازرگانی اصفهانی
بوده كه در كازرون با زنی از آن محل ازدواج كرده و خیلی زود در ایام كودكی
شمس الدین محمد از دنیا رفت. پس از آن حافظ با مادرش زندگی سختی را در پیش
گرفت و برای كسب نان به كارهای سخت و توانفرسا پرداخت و به سختی به تحصیل
علوم پرداخت و در مجالس درس علما و بزرگان زمان خود حضور یافت.و چون در
ایام جوانی حافظ قرآن بود حافظ تلخص كرد.
دوران جوانی حافظ مصادف بود با افول سلسله
محلی اتابکان فارس و این ایالات مهم به تصرف خاندان اینجو در آمده بود.
حافظ که در همان دوره به شهرت والایی دست یافته بود مورد توجه و امرای
اینجو قرار گرفت و پس از راه یافتن به دربار آنان به مقامی بزرگ نزد شاه
شیخ جمال الدین ابواسحاق حاکم فارس دست یافت.
دوره حکومت شاه ابواسحاق اینجو توأم با
عدالت و انصاف بود و این امیر دانشمند و ادب دوست در دوره حکمرانی خود که
از سال 742 تا 754 ه.ق بطول انجامید در عمرانی و آبادانی فارس و آسایش و
امنیت مردم این ایالت بویژه شیراز کوشید.
حافظ از لطف امیرابواسحاق بهره مند بود و
در اشعار خود با ستودن وی در القابی همچون (جمال چهره اسلام) و (سپهر علم
وحیاء) حق شناسی خود را نسبت به این امیر نیکوکار بیان داشت.
پس از این دوره صلح و صفا امیر مبارزه
الدین مؤسس سلسله آل مظفر در سال 754 ه.ق بر امیر اسحاق چیره گشت و پس از
آنکه او را در میدان شهر شیراز به قتل رساند حکومتی مبتنی بر ظلم و ستم و
سخت گیری را در سراسر ایالت فارس حکمفرما ساخت.امیر مبارز الدین شاهی تند
خوی و متعصب و ستمگر بود.حافظ در غزلی به این موضوع چنین اشاره می کند:
راستی خاتم فیروزه بو اسحاقی —-. خوش درخشید ولی دولت مستعجل بود
دیدی آن قهقهه کبک خرامان حافظ —-. که زسر پنجه شاهین قضا غافل بود
لازم به ذکر است حافظ در معدود مدایحی که
گفته است نه تنها متانت خود را از دست نداده است بلکه همچون سعدی ممدوحان
خود را پند داده و کیفر دهر و ناپایداری این دنیا و لزوم رعایت انصاف و
عدالت را به آنان گوشزد کرده است.
اقدامات امیر مبارزالدین با مخالفت و
نارضایتی حافظ مواجه گشت و حافظ با تاختن بر اینگونه اعمال آن را ریاکارانه
و ناشی از خشک اندیشی و تعصب مذهبی قشری امیر مبارز الدین دانست.سلطنت
امیر مبارز الدین مدت زیادی به طول نیانجامید و در سال 759 ه.ق دو تن از
پسران او شاه محمود و شاه شجاع که از خشونت بسیار امیر به تنگ آمده بودند
توطئه ای فراهم آورده و پدر را از حکومت خلع کردند. این دو امیر نیز به
نوبه خود احترام فراوانی به حافظ می گذاشتند و از آنجا که بهره ای نیز از
ادبیات و علوم داشتند شاعر بلند آوازه دیار خویش یعنی حافظ را مورد حمایت
خاص خود قرار دادند.
اواخر زندگی حافظ شاعر بلند آوازه ایران
همزمان بود با حمله امیر تیمور و این پادشاه بیرحم و خونریز پس از جنایات و
خونریزی های فراوانی که در اصفهان انجام داد و از هفتاد هزار سر بریده
مردم آن دیار چند مناره ساخت روبه سوی شیراز نهاد.
مرگ
حافظ احتمالاً در سال 971 ه.ق روی داده است و حافظ در گلگشت مصلی که منطقه
ای زیبا و با صفا بود و حافظ علاقه زیادی به آن داشت به خاک سپرده شد و از
آن پس آن محل به حافظیه مشهور گشت.نقل شده است که در هنگام تشییع جنازه
حافظ خواجه شیراز گروهی از متعصبان که اشعار شاعر و اشارات او به می و مطرب
و ساقی را گواهی بر شرک و کفروی می دانستند مانع دفن حکیم به آیین
مسلمانان شدند.
در مشاجره ای که بین دوستداران حافظ و
مخالفان او در گرفت سرانجام قرار بر آن شد تا تفألی به دیوان حافظ زده و
داوری را به اشعار او واگذارند. پس از باز کردن دیوان اشعار این بیت شاهد
آمد:
قدیم دریغ مدار از جنازه حافظ —-. که گرچه غرق گناه است می رود به بهشت
حافظ بیشتر عمر خود را در شیراز گذراند و
بر خلاف سعدی به جز یک سفر کوتاه به یزد و یک مسافرت نیمه تمام به بندر
هرمز همواره در شیراز بود.حافظ در دوران زندگی خود به شهرت عظیمی در سر تا
سر ایران دست یافت و اشعار او به مناطقی دور دست همچون هند نیز راه
یافت.نقل شده است که حافظ مورد احترام فراوان سلاطین آل جلایر و پادشاهان
بهمنی دکن هندوستان قرار داشت و پادشاهان زیادی حافظ را به پایتخت های خود
دعوت کردند. حافظ تنها دعوت محمود شاه بهمنی را پذیرفت و عازم آن سرزمین شد
ولی چون به بندر هرمز رسید و سوار کشتی شد طوفانی در گرفت و خواجه که در
خشکی، آشوب و طوفان حوادث گوناگونی را دیده بود نخواست خود را گرفتار آشوب
دریا نیز بسازد از این رو از مسافرت شد.
شهرت اصلی حافظ و رمز پویایی جاودانه آوازه او به سبب غزلسرایی و سرایش غزل های بسیار زیباست.
منبع: حافظ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر